Zespół Szkolno-Przedszkolny w Piątnicy

 Budynek szkoły - rok 1959

Pierwsze wzmianki o istnieniu szkoły w Piątnicy pochodzą z 1870 roku. Był to okres istnienia Guberni Łomżyńskiej. Szkoła wiejska swoim zasięgiem obejmowała jedną lub kilka wsi. Uczył w niej jeden nauczyciel, była to szkoła “jednoklasowa”. Dzieci uczęszczały do niej przez trzy – cztery lata. Do 1910 roku mieściła się w wynajętym pomieszczeniu.

Szkoła po 1910 roku mieściła się w drewnianym budynku zbudowanym kosztem 2360 rubli. Do szkoły uczęszczało około 115 dzieci z Piątnicy, Kalinowa, Czarnocina, Bud Czarnockich. Z jednego domu można było posłać tylko jedno dziecko, gdyż brakowało miejsc. W praktyce było inaczej. Zamożniejsi posyłali i po dwoje dzieci. Wielu rodziców lekceważyło naukę szkolną.

Po wojnie w 1919 r. nastąpiły zmiany organizacyjnie i personalne. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. posesja szkoły z cerkwią i budynkami mieszkalnymi przeszła na własność Ministerstwa Skarbu. Po ukonstytuowaniu się władz gminnych, Rada Gminy wysłała delegację do ministerstwa z prośbąo przydzielenie posesji Carskiej Straży Pogranicznej wraz z budynkami na cele szkolne. Ministerstwo Skarbu pozytywnie zaopiniowało prośbę i oddało na własność szkoły: ogród, cerkiew i trzy budynki mieszkalne. Gmina przystąpiła do przebudowy cerkwi na budynek szkolny. Wyremontowano też i budynki mieszkalne dla nauczycieli i oddano je do użytku w 1923r.

W roku szkolnym 1923 - 24 nauka odbywała się w dwóch budynkach: starym drewnianym, w którym dotychczas odbywały się lekcje i nowym pocerkiewnym, murowanym na parterze, znajdującym się po drugiej stronie szosy.

W roku szkolnym 1924 - 25 przybyła klasa siódma i szkoła liczyła 276 uczniów. Z każdym rokiem liczba uczniów rosła.

Szkoła do 1939 roku - mimo likwidacji na wsiach szkół 7 klasowych - została nadal szkołą 7 klasową III stopnia ze względu na jej zbiorowy charakter. Szkoła rozwijała się pomyślnie, liczba dzieci przekroczyła 500, w tym znaczną część stanowiły dzieci żydowskie. W tym czasie w Piątnicy mieszkało dużo Żydów, była nawet specjalna dzielnica żydowska.

Szkoła cały czas mieściła się w dwóch budynkach: starym drewnianym i nowszym, murowanym po cerkwi (parter i piętro). Stary budynek stał po tej samej stronie co kościół. Miał pięć niewielkich okien - dwa w szczycie i trzy
z boku. Wejście do szkoły było po prawej stronie. Przed nim dostawiono ganek. W środku po lewej stronie wydzielono miejsce na szatnię. Dalej były cztery izby lekcyjne. Każda z czterech klas uczyła się w swojej. Szkoła wyposażona była
w pomoce naukowe do wszystkich przedmiotów. Istniał również gabinet fizyczny. W latach 1939 - 1941 szkoła otrzymała tytuł Niepełna Szkoła Średnia.

W czasie II Wojny Światowej od jesieni 1941 roku do 1944 roku w budynku szkolnym mieściło się biuro komisarza niemieckiego. Niektórzy nauczyciele tworzyli komplety i potajemnie uczyli dzieci w domach. W wyniku działań wojennych budynki szkolne zostały spalone.

Po zakończeniu działań wojennych 12 marca 1945 roku uruchomiono szkołę ponownie. Pełna nazwa szkoły brzmiała: Publiczna Szkoła Powszechna im ks. bp. Władysława Bandurskiego w Piątnicy.

Rok szkolny ze względu na późne rozpoczęcie skończył się 15 lipca 1945 roku. Na ogólną liczbę 220 uczniów – uczących się w sześciu klasach -  promowanych do następnej klasy zostało 201. Pierwszy rok szkolny po wojnie był krótki, ale bardzo tragiczny. Niemcy pozostawili po sobie dużo min
od których wielu uczniów tutejszej szkoły, młodzieży i dorosłych zginęło. Sprzęt szkolny był w opłakanym stanie.

Rozpoczęto odbudowę szkoły. Bezpośrednim inwestorem budowy szkoły była gmina. Budowę szkoły z przetargu otrzymał mistrz murarski Jan Gawrychowski. Kierownictwo robót Komitet Budowy Szkoły powierzył kierownikowi szkoły Julianowi Ostrowskiemu.

W połowie września 1949 roku prace murarskie zostały zakończone. Zgodnie z projektem budowy w I etapie zbudowano w surowym stanie piwnice i parter.

W roku szkolnym 1949/50 zawieszono budowę szkoły z uwagi na to, że nie była ujęta w planie inwestycyjnym. Do budowy powrócono po roku. Inwestorem budowy zostało Prezydium Gminnej Rady Narodowej w Piątnicy,
a wykonawcą Budowlane Przedsiębiorstwo Powiatowe w Łomży. Podczas wakacji wybudowano pierwsze piętro i rozpoczęto drugie.

W roku szkolnym 1953/1954 szkoła zaczęła wprowadzać się do nowego budynku. Odnowiono  istniejący sprzęt szkolny i zakupiono nowy
 na sumę około 2000 zł uzyskaną od komitetu rodzicielskiego. Oddano do użytku 7 pomieszczeń: 4 izby lekcyjne, pracownie fizyki i chemii, pokój organizacji szkolnych i pokój nauczycielski.

W tym czasie rozpoczęło edukację 272 uczniów – w dziewięciu oddziałach w Piątnicy i dwóch czteroklasowych placówkach w Czarnocinie i Kalinowie. W samej nowej szkole w Piątnicy rozpoczęło naukę 228 uczniów. W marcu 1955 roku uruchomiono w szkole centralne ogrzewanie.

Uroczyste przyjęcie przez władze szkolne nowo wybudowanej szkoły nastąpiło 24 października 1957 roku nastąpiło 

W roku szkolnym 1959/60 budynek szkolny na zewnątrz otynkowano. Nad salą gimnastyczną i częścią mieszkalną ułożono dachówkę. W sali gimnastycznej ułożono parkiet.

Dnia 12 sierpnia 1975 roku Szkoła Podstawowa w Piątnicy przyjęła nazwę Zbiorczej Szkoły Gminnej w Piątnicy.

12 października 1977 roku Zbiorcza Szkoła Gminna w Piątnicy otrzymała imię bohatera ostatniej wojny Władysława Raginisa. Po raz pierwszy w historii tej szkoły młodzież złożyła uroczyste ślubowanie na sztandar.

Od 1 września 1984 roku pełna nazwa szkoły brzmi: Szkoła Podstawowa im. kpt. Wł. Raginisa w Piątnicy.

1 czerwca 1992 roku po 4 latach ciężkiej pracy został oddany do użytku nowy obiekt sportowy: hala sportowa, siłownia, sala fitness, boiska zewnętrzne do piłki nożnej, koszykówki, tenisa ziemnego,

6 października 1993 roku zatwierdzono Statut Szkoły Podstawowej im. kpt. Wł. Raginisa w Piątnicy.

Dnia 28 lutego 1999 roku Uchwałą Rady Gminy w Piątnicy założono Zespół Szkolno - Przedszkolny w Piątnicy. W jego skład weszły: Szkoła Podstawowa im. kpt. Wł. Raginisa w Piątnicy i Przedszkole Samorządowe w Piątnicy.

Kadra kierownicza w Szkole Podstawowejw Piątnicy
w latach 1945-2019